Co ma DIACO do dzieci? Poza bluzami i innymi ubraniami? Bardzo wiele. Podciąć skrzydła dziecku to jak zdecydować, że DIACO od dziś zacznie sprzedawać wodę w plastikowych butelkach.
Nie, nie zacznie – od razu wyjaśniam, że nie chodzi o zmianę asortymentu. Chcę podzielić się dziś z wami przemyśleniami o dzieciach, pasjach, wyborach, decyzjach.
Kto ma dzieci, które dziś są kilkulatkami lub młodszymi nastolatkami, pewnie pamięta, jak zależało nam na tym, żeby zabawki były kreatywne i wszechstronnie wspierały prawidłową integrację sensoryczną. Zgadza się? Dlaczego już kilka lat później zachowujemy się tak, jakbyśmy chcieli zatrzymać albo nawet cofnąć korzystne działanie tych tak starannie dobieranych zabawek?
Krótkie życie pewnego talentu
Nauczyłam się szyć od mamy. Dorabiała szyciem na miarę. Miała w piwnicy niewielki kąt z maszyną – wypełniony materiałami, skrawkami, resztkami, zwojami nici. Ukrywała się i spędzała tam czas, kiedy tylko mogła. Ja też.
Mama nie miała nic przeciwko. Miałam może 7-8 lat, gdy w wakacje stworzyłam całe kolekcje dla mojej Flerki – takiej – powiedzmy – starszej siostry Barbie. Miała wszystko. Sąsiadki przychodziły podziwiać płaszcze, spodnie, sukienki, swetry zrobione na drutach – wszystko w idealnie dopasowanej, miniaturowej wersji.
Trochę później szyłam sama, ale już po kryjomu. Nie wiem, dlaczego. Nie kontynuowałam tego później.
Potem jednak przyszła plastyka, malowanie, obrazy olejne, wygrane konkursy na różnych szczeblach… To pochłonęło i mnie, i brata, bo malował nasz tato. Brat okazał się zdecydowanie lepszy ode mnie, kibicowałam mu cały czas. Z czasem jednak też porzucił te zainteresowania, spasowałam i ja, podobnie jak z szyciem. Czemu? Nie wiem, nie pamiętam. Nie było jak ze zbieraniem znaczków, czy pocztówek – to były przecież nasze prawdziwe pasje i nasze talenty.
Nie zgadniesz, kim jestem z wykształcenia
Wszystkie talenty przeszły do archiwum. Edukacja, języki, zawód stanęły na pierwszym miejscu. Dlaczego nie Akademia Sztuk Pięknych? Bo to Politechnika daje konkretne wykształcenie i zawód.
Co się okazało po skończeniu PWr? Największe bezrobocie od lat i zero perspektyw. Sytuację uratowała praca za granicą. Zapał jednak z czasem się wypalił, zaangażowanie spadło z prostego powodu – to nie było to, co chciałam robić.
Całe szczęście wierzę, że nigdy nie jest za późno. Wróciłam więc do dzieciństwa – do zajęcia, które mnie pochłaniało bez końca.
Jaki wniosek? Kto ma dzieci, niech bacznie obserwuje, co one lubią robić, co im sprawia przyjemność i satysfakcję. Rozmawiajcie, pytajcie, wspierajcie.
Pomóż, ale nie decyduj
Co ja podpowiadam moim dzieciom? Wiem, że rynek pracy jest zmienny. Tłumaczę, że pieniądz to jedno, a satysfakcja to drugie, najlepiej połączyć 2w1.
A co pokazuje praktyka? Córka ma talent plastyczny i jak się okazuje też muzyczny, na razie w dalekich planach jest liceum plastyczne i wzornictwo, a ja już teraz wierzę, że jak będzie dobra i wspierana, to odniesie sukces. Syn ma talent muzyczny, który całą rodziną podsycamy, podbudowujemy, ale do niczego nie namawiamy za wszelką cenę. Bo to on zadaje nam być może retoryczne pytanie „Czy ja z tego utrzymam rodzinę?”. Może to najstarszy syn będzie motywował do zarabiania młodszych? Stawia na konkretne wykształcenie, ma solidne plany, dobrze wie, czego chce, jest pracowity.
Każde dziecko z mojej trójki jest inne. Nie gaśmy tego, co w naszych najmłodszych jest najcenniejsze, ani też na siłę nie zmuszajmy, nie układajmy planów i scenariuszy za nich. Racjonalnie pomóżmy wybrać – podkreślam: pomóż wybrać, a nie wybierz.
Niezależnie od tego, czy wybór dotyczy sukienki, bluzy czy szkoły. W końcu podsuwanie kreatywnych zabawek też było z naszej strony subtelną sugestią, a nigdy przymusem. Dlatego nasze dzieci tak pięknie się rozwijały. Nie hamujmy ich.
